ظاهراً سیاره زحل بیش از آنچه فکرش را می‌کردیم، قمر دارد. تا همین چند ماه پیش، مشتری به عنوان دارنده بیشترین تعداد اقمار در منظومه شمسی شناخته می‌شد، اما با کشفیات جدید ثابت شده است که زحل دوباره توانسته است رتبه یک را در لیست دارندگان اقمار مختلف به خود اختصاص دهد.
کشف قمرهای جدید سیاره زحل
کشف شصت و دو قمر جدید که تا پیش از این ناشناخته بودند باعث شده است تا سیاره زحل ۱۴۵ قمر مختلف داشته باشد. این در حالی که است که کل اقمار شناخته شده سیاره مشتری تنها نود و دو قمر هستند. این موارد را مقایسه کنید با زمین خودمان یک تنها یک قمر، یعنی همین ماه دوست‌داشتنی‌مان را دارد! کشفیات جدید در این زمینه به ما نشان می‌دهد که در کشف اقمار جدید سایر سیارات به پیشرفت‌های بسیار خوبی دست یافته‌ایم.
تیمی به رهبری ادوارد اشتون از موسسه اخترشناسی و اخترفیزیک آکادمی سینیکا در تایوان، با بررسی هزاران تصویر گرفته شده از قمرهای سیاره زحل در طی چندین سال، توانستند قمرهای زحل را کشف کنند. جالب است بدانید که قطر کلی بعضی از این قمرها تنها به یک کیلومتر می‌رسد. قمرهایی که به تازگی کشف شده‌اند این اجازه را به ما می‌دهند تا در مورد سیاره زحل اطلاعات بیشتری به دست بیاوریم.
دشوار بودن کشف اقمار جدید
به طور کلی باید بیان کرد مکان‌یابی قمرهای کوچکی که به دور مشتری و زحل می‌چرخند، بسیار چالش برانگیز است. این دو سیاره، بزرگ‌ترین سیاره‌های منظومه شمسی محسوب می‌شوندن و در آسمان به راحتی دیده می‌شوند، عظمت این سیارات غول‌پیکر حتی با زمین نیز قابل مقایسه نیست. این سیارات از دید ما در زمان بسیار روشن به نظر می‌رسند، زیرا تابش نور خورشید بر روی آنها تفاوتی کلی با تابش نور خورشید بر زمین دارد. همین موضوع موجب می‌شود تا شناسایی کلیه اقماری که به دور آنها می‌گردند بسیار سخت باشد.
علاوه بر این، باید توجه داشته باشید که معیارهای تعریف یک قمر همواره در حال تغییر است. بر اساس تعریف علم نجوم، جسم مورد نظر (همان قمر) باید مداری پایدار به دور جسم بزرگ‌تر دیگری داشته باشد که ستاره نیست. بنابراین سیارات، سیارات کوتوله و حتی سیارک‌ها همگی می‌توانند قمرهای خود را داشته باشند.
اما این کافی نیست که با دیدن هر شی خاصی در نزدیکی یک سیاره اعلام کنید یک قمر جدید پیدا کرده اید! آن جسم باید ردیابی شود (به طور ایده آل برای چندین سال متوالی) تا بتوان مسیر آن را برای تعیین پایداری چرخشش تجزیه و تحلیل کرد. بنابراین، اگرچه بسیاری از سیاره‌ها می‌توانند اجسام مختلفی را تحت نیروی جاذبه خود به دست بیاورند، اما این موضوع به معنای یافتن قمرهای جدید نیست.
برای پیدا کردن یک قمر باید موارد مختلفی را پشت سر گذاشت. مجموعه ای از تصاویر متوالی با همان سرعتی که قمر مربوطه در آسمان حرکت می‌کند، بر روی هم قرار می‌گیرند. سپس، این تصاویر روی هم چیده می‌شوند، یک تکنیک خاص سیگنال‌های مربوط به حرکت آنها را آنقدر ضعیف می‌کند که همه آنها در یک تصویر منفرد دیده می‌شوند. سپس تصویر را روشن‌تر می‌کنند تا دانشمندان بتوانند آنها را ببینند. توجه داشته باشید که این امر باید بارها و بارها صورت بگیرد.
آینده اکتشافات
این تکنیک جابجایی و انباشته شدن، برای جستجوی قمرهایی که به دور اورانوس و نپتون می‌چرخند استفاده شده بود. در سال 2019، اشتون و همکارانش از همین تکنیک برای اسکن آسمان اطراف زحل با استفاده از تلسکوپ CFHT استفاده کردند و اقماری که قبلاً ناشناخته به نظر می‌رسیدند را در فضای اطراف زحل پیدا کردند.
از آن زمان تا سال 2021، این دانشمندان به طور دوره‌ای رصدهایی را در بازه‌های سه ساعته انجام می‌دادند و تصاویر حاصل را بررسی می‌کردند تا ببینند آیا اجرام شناسایی شده می‌توانند قمر باشند یا خیر. آنها 63 قمر جدید را انتخاب کردند که یکی از آنها در سال 2021 به صورت اختصاصی نامگذاری شد. اکنون آنها وجود 62 قمر دیگر برای سیاره زحل دیگر را تأیید کرده‌اند.
همه قمرهای تازه کشف شده متعلق به گروهی از قمرهای زحل هستند که با عنوان irregular طبقه بندی می‌شوند. این قمرها (به نام‌های اینویت، گالی و اسکاندیناوی) در مدارهای بزرگ و بیضی شکلی با زاویه ای مایل نسبت به قمرهای regular زحل به دور این سیاره زیبا می‌چرخند.
بعضی از قمرهای جدید سیاره زحل در گروه نورث قرار می‌گیرند که تعداد زیادی قمر در آن قرار دارد و دارای بیشترین فاصله مداری با زحل است. قمرهای موجود در این گروه در جهت مخالف چرخش زحل، می‌چرخند. اخترشناسان این گروه‌ها را به عنوان شواهدی از برخورد بین قمرهایی که در گذشته نزدیک زحل بوده‌اند، تفسیر می‌کنند.
بر اساس تجزیه و تحلیل، قمرهای گروه اسکاندیناوی شاید در آینده روش حرکت خود به دور سیاره زحل را تغییر دهند. به گفته محققان، قمرهای تازه کشف شده شواهد دیگری از نوع حرکت زحل را به ما ارائه خواهند کرد.
برت گلادمن، ستاره شناس دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا، می‌گوید: «ما در حال یافتن شواهد فزاینده ای هستیم که نشان می‌دهد یک قمر با اندازه متوسط که به دور زحل می‌چرخد، احتمالاً حدود 100 میلیون سال قدمت دارد.» حالا باید ببینیم آیا دانشمندان قمرهای جدیدی برای مشتری کشف می‌کنند و یا لقب دارنده بیشترین اقمار موجود برای همیشه به زحل تعلق خواهد گرفت.
از وبسایت: ساینس آلرت
